De heer en mevrouw Zanen zijn officieel geen familie van voorzitter Jaap Funnekotter, hij noemt het “aangewaaide familie”. ‘Dat is toch vaak de leukste familie. Ik ken ze al sinds mijn kindertijd en toen meneer Zanen wat ging sukkelen met zijn gezondheid, vroeg hij me om zijn particulier secretaris te worden. Pas toen zijn vrouw en hij allebei in de negentig waren, gingen ze zich bezighouden met hun nalatenschap.
Ze hadden een aanzienlijk vermogen, meneer Zanen was namelijk samen met zijn twee zussen eigenaar van het indertijd beroemde Nederlandse baggerbedrijf Zanen Verstoep, een bedrijf dat ze in 1988 verkochten aan Koninklijke Boskalis. Mijn oom stelde voor om een eigen stichting te beginnen. Dat werd Stichting Zabawas, opgericht in 2004, met vijf verschillende doelstellingen.’
Stichting Zabawas is een familievermogensfonds. Dat betekent dat er niet wordt gecollecteerd, er worden geen andere donateurs gezocht of fondsen geworven. ‘In het begin van de stichting konden we projecten ondersteunen vanuit dividend en de coupons van obligaties. Maar na de financiële crisis van 2008 moesten we de koers verleggen, want de obligaties brachten nauwelijks meer iets op. Nu maken we gebruik van de vermogensaanwas die we creëren door op een verstandige manier te beleggen.’
In het begin ging de stichting proactief op zoek naar goede doelen en projecten om aan te doneren. ‘We maakten een afspraak met de toenmalig directeur van het Frans Hals Museum en vroegen: hebben jullie nog geld nodig? Die vraag werd eerst beantwoord met ongeloof, en daarna met blijdschap. Dat hebben we herhaald bij het Airborne Museum (in Oosterbeek, red.), een instantie die mijn tante een warm hart toedroeg. En daarna ging het als een lopend vuurtje rond, want binnen de cultuurwereld kent men elkaar en als je een of twee projecten hebt ondersteund, komen de aanvragen vanzelf op je af.’
De verschillende sectoren waarin het fonds actief is, zijn bewust gekozen door de oprichters. Met alle vijf hadden ze persoonlijk affiniteit, vertelt Funnekotter. ‘Mijn oom heeft dat zo bepaald. Om te beginnen: cultuur. “Ik heb er niet veel mee, maar je tante Sil is er dol op, dus dat doen we”, zei hij. Ten tweede natuur, een grote liefde van allebei. Ook sport, want ze waren dol op wandelen en fietsen en mijn oom was een grote passieve sportliefhebber, hij keek graag naar voetbal, schaatsen en de Tour de France.
Educatie, want onderwijs was volgens hem de kurk voor het Nederlandse bedrijfsleven. Dat zijn bedrijf zo succesvol was, dankte hij mede aan alle ingenieurs met een fantastische opleiding in Delft. En als laatste wilden ze met hun fonds betrokken zijn bij geneeskunde. Mijn oom zei: ik mankeer inmiddels zoveel, ik heb artrose, ik zie slecht, ik loop slecht, dus ik vind dat we alleen daarom al de geneeskunde moeten ondersteunen.’
Om ervoor te zorgen dat de stichting het verhaal van zijn oprichters niet vergeet, ook niet als Funnekotter geen voorzitter meer van het bestuur kan zijn, heeft hij het verhaal van zijn oom en tante laten optekenen in het boek ‘Nou vooruit.’ De levensgeschiedenis van de oprichters is erin vastgelegd, net als de ontstaansgeschiedenis van het baggerbedrijf en de eerste jaren van Stichting Zabawas.
‘Ik heb er zo’n grote oplage van laten drukken dat we nog decennia vooruit kunnen. Elk nieuw bestuurslid en elke nieuwe medewerker krijgt zo’n boek, zodat ze weten waar de stichting en het baggerbedrijf vandaan komen. De titel is een bekende uitspraak van m’n tante, daar sloot zij altijd haar gesprekken mee af. Zo van: nu gaan we weer aan het werk.’